Madame Rouffet, mijn buurvrouw, is overleden. Ik heb haar nooit gezien en door haar ziekbed kon ik ook niet goed kennismaken met de familie. Ze was de moeder van mijn notaris en woonde in het het huis tussen de kerk en mijn huis. Zeg maar gerust één van de belangrijkste inwoners van Cussy.
Ik ontmoette door haar overlijden ook haar dochter en kreeg door de uitvaart ook een kijkje in de ruimte boven mijn garage die bij de kerk hoort.
Maar goed... ik heb vanmorgen mijn beste kleren aangetrokken met een zwarte blazer. Later bleek mijn mosgroene rok nogal uit de toon te vallen, want niemand had dan ook maar een spoortje kleur. In de kerk ken ik al aardig wat mensen, dus moet er gezoend worden...
Ik mag plaatsnemen op een van de gereserveerde banken, waarschijnlijk omdat ik een naaste buurvrouw ben. Het is voor het eerst dat ik de kerk van binnen zie en het is er zo vol dat veel mensen in het midden- en zijpad staan.
De dienst begon. Met wierook, wijwater, en prachtige gezangen.
Na afloop nam ik afscheid van de oude notaris, die het eigenlijk wel leuk vond mij eindelijk eens te zien, en van zijn dochter en zoon. Een kleine groep familie vertrok naar boven, naar de begraafplaats waar ik vanuit mijn huis zicht op heb.
Voor de kerk stond het nog een tijdje vol van de mensen en ik bleef maar mensen groeten.
Ik hoor er al helemaal bij, merk ik. En ik wist al dat de Fransen het heel erg waarderen als je op een begravenis komt.
