Op een rustige zondagochtend staat mijn franse buurvrouw bij de deur met de vraag of ik belangstelling heb in oude kantoormeubels. Jaaah, dat heb ik zeker. Ik wil nog een illuminatie-hoekje in mijn atelier maken. Onlangs zag ik bij La Poste al oude meubels buiten staan, ze gingen over op een metalen en moderner interieur. Ik wist niet hoe ik zo snel moest vragen waar die oude meubels naar toe gingen. Ik liet het maar. De wens is echter gelegd. Mijn buurman Notaris is al heel lang niet meer als notaris actief, de meubels staan in de weg. Jaah, ik wil ze graag. Er komt een volksverhuizing op gang, enkele buurvrouwen helpen mee sjouwen. En na afloop drinken we champagne. Zo kan een rustige zondag ineens heel levendig worden. Als ik de meubels op hun plaats zet, zie ik hoe goed het de sfeer van het atelier doet. In mijn ogen moest het iets weg hebben van een scriptorium, oud en geheimzinnig, zoals 'in de naam van de roos'.
....maar dit is ook bijzonder. Als het meubelstuk kon praten.: hij heeft vele verhalen, problemen, overeenkomsten, aktes zien passeren. Het hoort bij Cussy en is maar één huis opgeschoven. Ik zal er zuinig mee zijn. Dankbaar richt ik de laatjes, met inkt potjes en pennen in. En de archief kast met roldeuren ( ik heb er twee van, de grootste heeft nog geen plek), voldoet ook perfect.
