Gistermiddag ging de bel. Een fransman vroeg me in rap frans 'iets'. Na een poosje kon ik woorden die met eten te maken hadden onderscheiden, waaronder pommes de terre. Ik dacht dat het de diepvriesman was en zei geen belangstelling te hebben. Au Revoir..
Even later ging de bel weer, mijn franse buurvrouw. Of ik wist dat er aardappelen tegen mijn huis stonden, of ik die gekocht had. Eerst schrok ik. Had ik dan toch iets toegezegd?
We bekeken de aardappelen, een hele baal lag op straat. Deze was opengescheurd en enkele aardappelen waren er al vandoor gegaan. Er bleken een aantal geplet. Kennelijk heeft hij de zak laten vallen, was de handel niks meer waard en moest hij ook nog plaats maken voor een naderende auto. Wat nu....
De buurvrouw een partijtje gegeven en de anderen uitgezocht, de rest is nog heel wat kilo's. Die avond aten we gratis aardappelen.
